Over het leven met een beperking

Leven na een bilaterale onderbeenamputatie: mijn verhaal

Het leven loopt soms anders dan je had verwacht. Voor mij veranderde alles toen ik een bilaterale onderbeenamputatie onderging. Het was een ingrijpende ervaring, maar het heeft me ook laten zien hoe veerkrachtig en sterk een mens kan zijn.

Een nieuw begin

Na mijn amputaties moest ik opnieuw leren leven. Het dagelijkse leven vroeg om aanpassingen en creativiteit. Dingen die voorheen vanzelfsprekend waren, zoals lopen, autorijden of sporten, werden ineens uitdagingen. Maar met doorzettingsvermogen, hulpmiddelen en de steun van mijn omgeving vond ik mijn weg terug.

Leven met een beperking

Mijn beperking definieert me niet, maar het maakt wel deel uit van wie ik ben. Het heeft me geleerd om het leven anders te benaderen: met meer geduld, humor en een flinke dosis doorzettingsvermogen. Ik gebruik nu protheses die mij helpen mobiel te blijven. Natuurlijk zijn er dagen dat het moeilijk is, maar er zijn ook momenten waarop ik trots ben op wat ik heb bereikt.

Inspiratie en bewustwording

Ik wil mijn verhaal delen om anderen te inspireren en bewustwording te creëren over het leven met een beperking. Iedereen heeft het recht om volwaardig deel te nemen aan de maatschappij, ongeacht fysieke beperkingen. Obstakels zijn er om overwonnen te worden, en samen kunnen we werken aan een inclusieve samenleving.

Mijn boodschap aan jou

Als je zelf of iemand in je omgeving een beperking heeft, weet dan dat er altijd mogelijkheden zijn. Blijf kijken naar wat wél kan, zoek steun waar nodig, en wees niet bang om je kwetsbaar op te stellen. Het leven mag dan anders zijn dan je had gedacht, maar het kan nog steeds waardevol, betekenisvol en vol mooie momenten zijn.

Heb je vragen over mijn ervaringen, of wil je in contact komen? Aarzel niet om een berichtje achter te laten. Samen kunnen we ervaringen delen en elkaar versterken.

Positieve affirmatie

Wanneer je beide onderbenen geamputeerd worden kun je 2 dingen doen: bij de pakken neer gaan zitten of het beste er van maken. Ik koos voor het tweede. En de beste methode die voor mij werkte was de positieve affirmatie: jezelf een haalbaar positief doel stellen. Zo was ik, voordat mijn benen eraf gingen, assistent duikinstructeur. Nou ging dat ‘m nooit meer worden uiteraard, maar waarom niet weer gaan duiken? Waarom niet eens nadenken over hoe je dat weer zou kunnen doen? De positieve affirmatie was geboren.

Die droom werd werkelijkheid, want van die droom werd het een plan en aan dat plan werd gewerkt. Met hulp van vele vrienden en bedrijven bokste ik het voor elkaar 11 maanden na mijn amputaties weer zelfstandig te duiken in de Rode Zee. Het was een avontuur om nooit te vergeten.

Het blad Panorama maakte zelfs een artikel over mijn duikavontuur. De link (pdf) vind je hier>.

Ook de Telegraaf, het AD en de diverse lokale media wisten me te vinden. Zo werd een negatieve gebeurtenis in mijn leven iets heel positiefs!

Een blog en een boek

Het meest slimme wat ik destijds deed was een blog gaan schrijven. Nagenoeg elke dag pende ik wat neer wat ik allemaal meemaakte als pootloze en ik nam mijn lezers mee naar een lopend bestaan en naar de Rode Zee. Het blog werd goed gelezen. Op een gegeven moment had ik meer dan 60.000 pageviews van lezers van over de hele wereld.

Het blog verscheen later in boekvorm: Gekheid op 2 stokjes. Het boek kun je nog steeds hier bestellen!

Lezingen en voordrachten

Toen het boek eenmaal uit was kwam er ook vraag naar lezingen en voordrachten. Velen wilden het verhaal van die duiker wel eens horen. Zo heb ik gesproken op vakbeurzen (oa DuikVaker), bij diverse duikleveranciers (oa Pacific Diving), bij duikverenigingen en bij duikorganisaties (oa NOB) mijn verhaal mogen vertellen.

Het is mooi als je verhaal andere mensen inspireert. Een mens kan heel veerkrachtig zijn, willen is echt kunnen!

Het duiken kwam ten einde

Helaas kwam in de loop van de tijd een einde aan mijn duikhobby. In Nederland duiken met een droogpak was gewoon te zwaar met 2 onderbeenprotheses. Daarbij was het een heel gedoe om mij in het water te krijgen. De duikstekken waar ik kon duiken waren beperkt en zelfs dan moesten vele behulpzame mededuikers van alles doen om Binken naar de waterkant te krijgen.

Het werd dus tijd om de bakens te verzetten en een nieuwe sport te zoeken. Het werd rolstoelbasketbal! Ook dat werd weer een mooi avontuur met een nog mooier einde (nou ja einde, ik doe het nog).

Bouncers Basketball in Gouda-Waddinxveen richtte een rolstoelbasketbalteam op en ik was daar als de kippen bij. In het begin hadden we erg weinig spelers, dus werden er ook valide basketballers ingezet om de trainingen te kunnen doen. Eén van die valide spelers was mijn zoon Jop. Die speelde gewoon valide basketbal en vond het wel leuk om ook rolstoelbasketbal te spelen. Mijn zoon vond rolstoelbasketbal zo leuk dat hij besloot om voortaan te gaan rolstoelbasketballen in plaats van valide basketbal.

Het werd daarna nog leuker want ook Jop’s vriendin raakte verslingerd aan het spelen van basketbal in een rolstoel.

En zo gaan wij al jaren met zijn drieën naar rolstoelbasketbal. En zeg nou zelf, waar maak je dat nou mee? Met je zoon en je schoondochter in 1 team fijn samen sporten? 1 Ding weet ik zeker: het had me als gewoon valide mens nooit overkomen.

Elk nadeel heeft echt zijn voordeel!